Od filologa do project managera
Wydawać by się mogło, że wybór ścieżki zawodowej stanowi jeden z kamieni milowych w naszym prawie dorosłym życiu. W końcu z założenia decydujemy o tym, co będziemy robić przez resztę naszego życia.
Kiedy cofnę się 20 lat czyli do ostatecznego momentu wyboru studiów, pamiętam jaki mętlik miałam w głowie. Dlaczego?
Powodów było kilka. Po pierwsze zawsze marzyła mi się architektura, po drugie od zawsze wiedziałam, że chcę zarządzać, po trzecie trochę myślałam o zawodzie związanym ze zwierzętami, po czwarte wiedziałam, że biologia i matma nie są moją mocna stroną, po piąte….
….od początku pierwszej klasy liceum byłam przekonana, że będę studiować historię albo archeologię. Marzyłam o tym, by być Indianą Jones w spódnicy i przeżywać przygody rodem z „Poszukiwaczy zaginionej Arki” albo „Ostatniej krucjaty”.
Dlatego może nie dziwić fakt, że cztery lata liceum były czterema lata przygotowań pod kątem matury z historii. Miałam zdawać maturę uniwersytecką, co oznaczało, że egzamin dojrzałości był połączony z egzaminem na studia. Dla nas uczniów oznaczało to bardzo dużo historii i trudniejszy materiał. Pomimo to, raz z lepszymi, raz z gorszymi wynikami zaliczałam kolejne partie materiału, tak by maturę uniwersytecką zdać.
Wszyscy jednak wiemy, że życie potrafi być przewrotne. Na dwa tygodnie przed maturą, stwierdziłam, że ja wcale nie chcę iść na historię i szczerze nie pamiętam, jaki był powód. Może się przestraszyłam. A może posłuchałam starszej siostry, która powtarzała, że studia w Polsce mało mają z Indiany Jonesa. Ostatecznie wybrałam filologię rosyjską.
To, że wybrałam język nie było zaskakujące. Od zawsze w głębi duszy wiedziałam, że jestem humanistką. Natomiast to, że była to filologia rosyjska mogło już zaskakiwać. Nigdy wcześniej nie wspominałam o tym kierunku. I kiedy dużo osób z otoczenia wróżyło mi karierę pedagoga lub tłumacza, ja wiedziałam, że język wykorzystam raczej w biznesie. To nie jest tak, że nie lubiłam pedagogów czy tłumaczy. Oba te zawody bardzo szanowałam, jednak intuicyjnie czułam, że to nie jest dla mnie. Wiedziałam, że chcę wykonywać zawód, w którym jest miejsce na pracę z ludźmi, pracę koncepcyjną, rozmowy i trochę adrenaliny.
I taką pracę znalazłam. Praca w projektach to coś co bardzo lubię. Nie jest to łatwa praca, ale daje ogrom satysfakcji. W końcu bierzesz udział w przekształceniu pomysłu w coś realnego.
Ale jak widzisz, same poszukiwania trochę trwały.
Dziś szukanie swojego miejsca, nieważne w jakim wieku, nie jest pomyłką. To świadomy wybór tego, co chcemy w życiu robić. I moim zdaniem warto z tego wyboru skorzystać. Zwłaszcza, że dzisiejszy świat daje nam ogrom możliwości w postaci warsztatów, szkoleń, treningów w zakresie przebranżowienia.
Dodatkowo świat zarządzania projektami otwiera wiele drzwi do różnych branż. I to nie tylko dla ludzi z wykształceniem technicznym. Zarządzanie projektami to przede wszystkim kompetencje miękkie bez których sukces projektu jest mało prawdopodobny. To także różne role, jest więc w czym wybierać.
Podobnie jest zresztą ze światem IT. Należy tylko zdać sobie sprawę z tego, że IT to nie tylko programowanie.
Pamiętam, jak na początku mojej drogi zawodowej dużo ludzi odradzało mi zarządzanie projektami, mówiąc, że będzie mi ciężko jako osobie nietechnicznej. Ja, pomimo wszystko, wiedziałam, że kompetencje miękkie jakie posiadam pozwolą mi na działanie w projektach z sukcesem.
Dlatego, jeśli czujesz, że nadajesz się do pracy w projektach, że praca z ludźmi, zespołowość, komunikacja są Ci bliskie – nie rezygnuj. Zawsze warto słuchać tylko siebie.
